Ήρωες της καθημερινότητας

Το όνομά μου είναι Γιώργος. Είμαι στα 50 μου. Το επάγγελμά μου; Πολλοί όταν το ακούνε με κοιτάζουν με μισό μάτι και αλλάζουν την κουβέντα. Εγώ όμως είμαι ,στοιχηματίζω, ένας απο τους λίγους ανθρώπους στις μέρες μας που απολαμβάνουν την δουλειά τους. Είμαι επιστάτης σε σχολείο. Βλέπετε…από μικρός αγαπούσα τα γράμματα και έκανα μεγαλεπίβολα σχέδια για το μέλλον μου αλλά η οικογένειά μου δεν μπορούσε να με στηρίξει οικονομικά. Παρότι διάβαζα πολύ δεν θα κατάφερνα να ζήσω κάπου ως φοιτητής χωρίς καμία οικονομική στήριξη και γιαυτό αποφάσισα να γίνω κάτι που θα είναι όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που αγαπούσα από μικρός, την μάθηση. Το πρωί ξυπνάω με την σκέψη ότι είναι ακόμα μία μέρα στην ζωή μου όπου θα την περάσω προσφέροντας όσα περισσότερα μπορώ στο σχολείο, στους καθηγητές αλλά κυρίως στους μαθητές. Πηγαίνω με το πρώτο λεωφορείο στο σχολείο και χαίρομαι που είμαι ο πρώτος που φτάνει γιατί έτσι όταν θα έρθουν τα παιδιά και οι καθηγητές θα βρουν το σχολείο ανοιχτό και ταχτοποιημένο. Με το που έρθουν τα παιδιά, η καρδιά μου γεμίζει με φως και για την υπόλοιπη μέρα το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη μου. Οι χαρούμενες φωνές, οι πλάκες μεταξύ μαθητών, τα γελαστά τους πρόσωπα, με κάνουν να αναπολώ τις παλιές μέρες που ήμουν και εγώ μαθιτούδι. Παρότι η δουλειά στο σχολείο είναι ιδιέταιρα κοπιαστική, δεν με πειράζει καθώς την κάνω με ευχαρίστηση και θα είμαι πάντα εκεί άμα με χρειαστεί ο οποιοσδήποτε. Δεν πληρώνομαι όσο θα ήθελα ή για να είμαι πιό σωστός, όσο χρειάζεται ένας μέσος άνθρωπος για να έχει τα απαραίτητα αλλά τι να τα κάνω τα λεφτά την στιγμή που οι τσέπες μου είναι γεμάτες με αγάπη, παιδικά χαμόγελα και αποδοχή (έστω και από τα λίγα παιδιά που έχει στο σχολείο). Αυτά είναι το πραγματικό χρυσάφι της ζωής. Το αγαθό όπως το ονόμαζαν και οι αρχαίοι. Α ξέχασα να σας πω. Κάθε φορά που θα έχω έστω και λίγο ελεύθερο χρόνο ή ακόμα και να μην έχω θα ξεκλέψω από κάπου, θα κάτσω να διαβάσω μια σελίδα από το συμπόσιο του Πλάτωνα, ή κάτι απο τον Επίκουρο. Κάποιες φορές αργά το βράδυ πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει Καζαντζάκη. Βλέπετε μου αρέσουν πολύ τα βιβλία. Η γυναίκα μου πολλές φορές μου λέει γελώντας ότι θα στραβωθώ από το πολύ διάβασμα και της απαντάω ότι προτιμώ να στραβωθούν τα μάτια μου παρά το μυαλό μου. Ελπίζω εσύ που θα διαβάζεις την ιστορία μου να σου έχει δωθεί η δυνατότητα να ακολουθήσεις αυτό που θες. Ακόμα και αν δεν σου έχει δωθεί να ξέρεις ότι πάντα θα βρεις κάτι που να σε ικανοποιεί. Και πίστεψέ με, εμένα ένα μεσήλικα, ότι τα λεφτά είναι ενα ξερό φύλλο μπροστά στο δέντρο της ευχαρίστησης. Γιαυτό να κηνηγάς αδιάκοπα τα όνειρά σου. Όσα εμπόδια και να μπουν στον δρόμο σου, άμα πιστεύεις στον εαυτό σου θα τα καταφέρεις. Ποτέ δεν είναι αργά.