Το Εργαστήρι Γραφής “Επιλογή” ξεκινάει και φέτος την πορεία του με νέους και παλιούς μαθητές, για να δώσει έκφραση στην ξέχειλη δημιουργικότητα των οθονόπληκτων νέων. Ακολουθήστε μας λοιπόν στο πρώτο μας Θέμα με τίτλο: “Μυθικές διαστάσεις καθημερινών περιστατικών.”
Ακολουθεί κείμενο μπούσουλας για ενδιαφερόμενους και μη.

Προχτές συνάντησα το Φύλακα – Άγγελό μου και ήταν πορτοκαλής.

Ό, τι και να μου πεις δεν μου αλλάζεις γνώμη. Εγώ τον συνάντησα τον Φύλακα -Άγγελό μου, τον αναγνώρισα και πλέον ξέρω πως μοιάζει.

Εσύ τί πιστεύεις; Ο Φύλακας – Άγγελος είναι μύθος ή πραγματικότητα;

Σίγουρα, η συγκεκριμένη θεματολογία είναι πιασάρικη και τα τζιμάνια του Χόλυγουντ την έχουν τραβήξει απ’ τα μαλλιά εδώ και δεκαετίες. Τόνοι βιβλίων και χιλιόμετρα μαγνητοταινιών έχουν αφιερωθεί στις θείες παρεμβάσεις πάντα με το ίδιο μοτίβο.

Πρωταγωνίστρια είναι σχεδόν πάντα μια ευειδής νεαρή γυναίκα με αθώο παρουσιαστικό, η οποία, εντελώς ξαφνικά, και με τρόπο που ποικίλει, ανάλογα με τη φαντασία του σεναριογράφου, βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Η μονότονη ζωή που ζούσε μέχρι τότε φαίνεται να φτάνει σ’ ένα απρόσμενο τέλος, καθώς ένα αυτοκίνητο, μια νταλίκα, ένα καδρόνι, μια ψηστιέρα, ένα χρωματιστό χαρτί υγείας με άρωμα βανίλια ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων απειλεί να κόψει το νήμα της απόλυτα αρχειοθετημένης καθημερινότητας της αθώας κορασίδας.

Και τότε, σαν από θαύμα, συμβαίνει η θεία παρέμβαση, συνήθως με τη μορφή ενός καλογυμνασμένου και ηλιοκαμένου νεαρού σωτήρα. (Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί είναι ηλιοκαμένος, ίσως γιατί τα γυρίσματα αυτών των ταινιών λαμβάνουν μέρος το Σεπτέμβριο, μετά τα καλοκαιρινά μπάνια, αλλά ποιος δίνει δεκάρα.)

Ο σωτήρας αυτός όχι μόνο θα σώσει τη ζωή της απειλούμενης δεσποινίδας αλλά, ταυτόχρονα, θα την βγάλει και από το τέλμα της ανιαρής ζωής της και είτε: Α) θα τη ζητήσει σε γάμο -στην περίπτωση που το άγιο πνεύμα τον έβαλε στο δρόμο της- ή: Β) θα είναι ο ίδιος άγγελος, οπότε χαραμίζεται το μαύρισμα και οι κοιλιακοί και οδηγούμαστε νομοτελειακά σε γλυκανάλατο ηθικοπλαστικό μήνυμα και μάλιστα σε οικογενειακή συσκευασία.

Πάντα στο τέλος η ηρωίδα μεταμορφώνεται σε αξιέραστο θηλυκό, ξεχνώντας της αξυρισιές του παρελθόντος, προκαλώντας, έτσι, πολλαπλά εγκεφαλικά και στον ανδρικό πληθυσμό, που -παρεμπιπτόντως- εξαναγκάστηκε να παρακολουθήσει την ταινία, γνωρίζοντας πως, αν δεν το έκανε, θα το πλήρωνε ακριβά και για τουλάχιστον μία διετία από την τρυφερή, κατά τα άλλα, συμβία του.

Πάντως σ’ εμένα δεν συνέβη καθόλου έτσι. (Όχι πως θα με χαλούσε η εναλλακτική).

Ήταν μεσημέρι, τα μαθήματά μου ξεκινούσαν σε πέντε λεπτά κι’ εγώ πάνω στο μηχανάκι μου το τελευταίο που πρόσεχα ήταν ο δρόμος. Βλέπετε, έπρεπε να κάνω ανασκόπηση των επερχόμενων ωρών: « Άραγε σήμερα ποιος θα έχει διαβάσει και ποιος όχι; Ποιος χρωστάει γραπτά, ποιος πρέπει να πιεστεί και με ποιο τρόπο;» και άφηνα τον έλεγχο της οδήγησης στο ασυνείδητό μου, που συνήθως επιτελεί με αξιοπιστία GPS τέτοια τετριμμένα καθήκοντα.

Εξάλλου, σ’ ένα δρομολόγιο που εκτελώ τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα γνώριζα καλά πως μόνο δύο διασταυρώσεις ήταν δυνητικά επικίνδυνες και αυτές τις είχα ήδη αφήσει πίσω μου. Τώρα, με τη σιγουριά που προσφέρει μόνο η εμπειρία επιτάχυνα σ’ έναν άδειο κυριολεκτικά δρόμο, για να φτάσω μια ώρα αρχύτερα στον προορισμό μου, χωρίς να υπολογίζω καθόλου το αναπάντεχο.

Και αυτό, τελείως αναπάντεχα, μου εμφανίστηκε με τη μορφή μιας καμπυλωτής ουράς, που η άκρη του ματιού μου εντόπισε να εξέχει από ένα κοντινό πεζοδρόμιο και να κινείται προς την κατεύθυνσή μου, πίσω ακριβώς από ένα γκρι αυτοκίνητο το οποίο προσέγγιζα με ταχύτητα.

Ο χρόνος αντίδρασής μου ήταν λιγοστός και έπρεπε να δράσω σε στενό περιθώριο λίγων μόνο δευτερολέπτων, πριν η ρόδα μου συναντηθεί με τη γάτα, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.

Τα χέρια μου ασυναίσθητα έσφιξαν τα φρένα και τα πόδια μου κατέβηκαν για να σταθεροποιήσουν την πίσω ρόδα που γλιστρούσε στο οδόστρωμα, και όλα αυτά για να σταματήσω εκατοστά πριν ξεπροβάλει από την άκρη του παρακείμενου αυτοκινήτου μια αξιαγάπητη, πορτοκαλιά, γατίσια φάτσα.
Οι καρδιακοί παλμοί μου κάλπασαν από την ξαφνική ένταση και άρχισα να ξεφυσάω για να αποδιώξω την ένταση του φρεναρίσματος, όταν τα βλέμματά μας, το δικό μου και της γάτας, διασταυρώθηκαν μοιραία.

Όχι δεν ήταν το άγγιγμα του έρωτα. Ήταν όλη η ξεφτίλα μποτιλιαρισμένη σε μια ματιά.

Πόση θιγμένη περηφάνεια ανάμεικτη με περισσή περιφρόνηση σηκώνει ένα βλέμμα; Μάλλον αρκετή, καθώς αισθάνθηκα, αντικρύζοντας τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια του γάτου, να μετατρέπομαι σε ένα βουναλάκι αχνιστής, βουβαλίσιας κοπριάς.

Σαν αμετακίνητος σωρός περιττωμάτων, λοιπόν, έμεινα για δύο – τρία δευτερόλεπτα να κοιτάζω το μικρό αιλουροειδές, που με κάρφωνε ανελέητα με τα μάτια του, να προσεγγίζει αργά, με την ουρά του όρθια σαν σημαία σε παρέλαση, το απέναντι πεζοδρόμιο. Έπειτα, σαν να ξυπνάω από ένα μαγικό ξόρκι μετατροπής της κοπριάς σε άνθρωπο, σιχτίρισα και έστρεψα την προσοχή μου στο δρόμο, ανάβοντας πάλι τη μηχανή που είχε σβήσει λόγω του περιστατικού.

Δεν πρόλαβα να ξεκινήσω, όταν με σταμάτησε, πάλι, το απότομο στρίγγλισμα των ελαστικών ενός αυτοκινήτου που έβαζε με φόρα την όπισθεν στο, άκακο συνήθως, σταυροδρόμι που απείχε μόλις λίγα μέτρα μπροστά μου. Ο ασυνείδητος καραγκιόζης που το οδηγούσε, μη θέλοντας, προφανώς, να χάσει χρόνο μετά από μια λανθασμένη επιλογή του, αποφάσισε να βάλει με φόρα την όπισθεν κι’ όποιον πάρει ο Χάρος.

Και ο Χάρος θα έπαιρνε εμένα, που το μόνο που δεν θα υπολόγιζα ήταν να με χτυπήσει αυτοκίνητο με την όπισθεν σε μονόδρομο, την ώρα που θα διέσχιζα κανονικά το δρόμο μου.
Μούντζωσα το βλάκα, φωνάζοντας σε άπταιστα γαλλικά την άποψή μου για την αξιαγάπητη μανούλα του και ξεκίνησα το δρόμο μου.

Το ασυνείδητο πάλι στη θέση του οδηγού κι εγώ να αναλογίζομαι το πώς, καμία φορά, σε γλιτώνει ένα τυχαίο περιστατικό, που τη στιγμή που συνέβαινε αντιμετώπισες σαν μια αναποδιά, τις θεϊκές παρεμβάσεις που μπορούν να μασκαρευτούν σε τυχαία περιστατικά, τους γάτους που μπορούν να είναι οι Θεοί μας, τους Φύλακες Αγγέλους…..

Επιτέλους, έφτασα στον προορισμό μου και το ασυνείδητο πήγε πάλι για ύπνο.


Χρήστος Κανέλας, Φιλόλογος