Χαρακτήρας.
Η οικοδόμησή του, το δυσκολότερο επίτευγμα στον κόσμο.
Ο δρόμος για το χτίσιμο του Χαρακτήρα είναι σκληρός και γεμάτος παγίδες. Η πρώτη και, ίσως, η χειρότερη απ’ όλες είναι οι δικαιολογίες.
Και στη δική σου πορεία συναπάντησες πολλές δικαιολογίες. Όλες τους δημιουργημένες σκόπιμα, για να σε εκτρέψουν από το σκοπό σου. Τις πρώτες σου τις προμήθευσαν οι Άλλοι.
Οι Άλλοι.
Άκουσες γύρω σου δικαιολογίες διάφορες από τους Άλλους: «Τα πράγματα είναι δύσκολα», σου είπαν, «Δεν θα αντέξεις στην πίεση», «Θα κάνεις κάτι καλύτερο αργότερα, στο μέλλον.», σου ψιθύρισαν αυτοί που εγκατέλειψαν νωρίς τον ανηφορικό, δύσκολο δρόμο.
Εσύ όμως δεν υπέκυψες στις δικαιολογίες που σου προσέφεραν. Τους αγνόησες.
Οι Άλλοι προσπάθησαν τότε να κάνουν κρεμαστάρια όσα δεν μπορούσαν αυτοί να πιάσουν.
«’Ελα μωρέ και τι κατάφερες;» τους άκουσες να σου λένε ή και το καλύτερο: «Ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς δυσκολίες, έναν κόσμο με δικαιώματα για όλους.»
Όμως εσύ πάλι τους αψήφησες, γιατί η Κρίση σου λειτουργεί σωστά και διακρίνει πως τα δικαιώματα αποκτιούνται μόνο όταν εκπληρωθούν οι υποχρεώσεις.
Νίκησες τους Άλλους, Προχώρησες.
Ο Εαυτός σου.
Πίσω σου ένα ανηφορικό μονοπάτι, μπροστά σου ένα κακοτράχαλο, ψηλό Βουνό. Βουνό απόκρημνο με πλαγιές κάθετες και απόκρημνες σαν ξυράφι.
Τότε αντιλήφθηκες μια φωνούλα μέσα σου να αμφισβητεί την πορεία σου. Ήταν ο Εαυτός σου.
«Δεν θα τα καταφέρω» τον άκουσες να λέει, «Οι ανάσες μου τελειώνουν, κουράστηκα.» «Το Βουνό είναι απότομο και δεν έχω δρόμο για να το περάσω.»
Ο δρόμος, όντως, δεν υπήρχε, γι’ αυτό έφτιαξες εσύ ένα δικό σου, με υλικό το Πείσμα.
Έσκαβες μέρες και ώρες και μήνες. Δεν υπολόγισες το ξενύχτι, τον πόνο, τα κλάματα.
Απέτυχες. Έπεσες. Όμως άνοιξες τα μάτια, μάζεψες τα κομμάτια σου, τα κόλλησες με ζηλοτέιπ, σηκώθηκες και συνέχισες.
«Δεν αντέχω άλλο. Τελείωσα, ξοδεύτηκα.» σου κραύγαζε.
Μα εσύ δεν υποχώρησες. Έκλεισες τα αυτιά σου στις δικαιολογίες, βρήκες τα όρια του εαυτού σου, τα συνέτριψες και άνοιξες την πύλη σ’ έναν νέο κόσμο, πολύχρωμο, όπου τα σύνορα ξεπερνούσαν κατά πολύ κάθε ορίζοντα.
Ξεπέρασες τον Εαυτό σου. Προχώρησες.
Οι Σύντροφοι
Προχώρησες, αλλά δεν ήσουν μόνος.
Δίπλα σου στάθηκαν άξιοι συνοδοιπόροι, άνθρωποι με υψηλά ιδανικά, ίδια με τα δικά σου: Δουλειά, Κόπος, Ξενύχτι, Υπέρβαση του εαυτού, Πάντα σκληρές αλήθειες.
Άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι μικρότεροι, σου κράτησαν το χέρι, σου φώτισαν το δρόμο, άλλος με καλά λόγια, άλλος με το παράδειγμα, άλλος, απλώς, με το βλέμμα της αποφασιστικότητας.
Και τότε κατάλαβες το νόημα της Καρδιάς και άρχισες να φροντίζεις τα αδέλφια σου στην σκληρή πορεία. Έδωσες το χέρι, σήκωσες τους πεσμένους, έχτισες σκάλες για τους κουρασμένους, στήλωσες τους απογοητευμένους.
Το βουνό τελείωσε.
Γύρισες το βλέμμα και γύρω σου αντίκρισες τους Συντρόφους σου. Ανθρώπους χαλυβδωμένους από τη δοκιμασία και το σκληρό αγώνα, με την ίδια πείνα στα μάτια. Πείνα για το Τέλος.
Και το Τέλος ήταν εκεί.
Μπροστά σου η Σπηλιά του Δράκου.
Η Σπηλιά του Δράκου.
Η Λημέρι του Δράκου είναι μεγάλο και το άνοιγμά του ορθάνοιχτο και σκοτεινό σαν να σε προσκαλεί να το διαβείς. Ο ουρανός είναι σκοτεινός και η ατμόσφαιρα βρωμάει θειάφι. Παντού τριγύρω υπάρχουν σπαρμένα κόκαλα και σπασμένες πανοπλίες.
Ξέρεις καλά πως μπροστά σου έχεις τα θύματα παλιότερων προσπαθειών. Το μυαλό σου πασχίζει να αποδιώξει τη φρίκη χωρίς να τα καταφέρει, το σάλιο δυσκολεύεται να κατέβει και το χέρι ιδρώνει και δεν μπορεί να πιάσει τίποτα πια.
Και τότε ακούγεται ο βρυχηθμός του θηρίου.
Τα τύμπανά σου πάνε να σπάσουν από την ένταση, τα πόδια σου τρέμουν. Σαστίζεις.
Όμως μέσα σου υψώνεται ένα κύμα αντίστασης. Μια λύσσα σε κυριεύει και αποδιώχνει τον τελευταίο φόβο, γιατί τότε είναι που μιλάει η Ψυχή σου.
Από τα τρίσβαθα του Είναι σου αναβλύζει μια ακατάλυτη ψυχική ενέργεια, που σε κλονίζει σύγκορμο, παίρνει τον έλεγχο του πεπρωμένου σου και σε σπρώχνει να βαδίσεις προς το Τέλος. Το τρέμουλο σταματά, το κεφάλι σηκώνεται, το Ανάστημά σου ορθώνεται. Τα πετρωμένα σου πόδια αρχίζουν να κουνιούνται, το βήμα σιγά σιγά επιταχύνεται και γίνεται τρέξιμο. Με το σπαθί γερά κρατημένο στο χέρι εισέρχεσαι στη Σπηλιά του Δράκου, έτοιμος για μάχη ζωής και θανάτου.
Μα ο Δράκος δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ.
Στη θέση του δράκου υπάρχει μόνο μια επιγραφή, που κουβαλάει τα λόγια της υπέρτατης σοφίας: «Καλωσόρισες στην Ενηλικίωσή σου». Κουνάς το κεφάλι γεμάτος κατανόηση, γιατί αντιλαμβάνεσαι πως το νόημα κρύβεται στην πορεία και όχι στον προορισμό.
Στο βάθος της σπηλιάς ανεβαίνεις μια μικρή σκάλα. Εκεί, στην άκρη του γκρεμού, βρίσκεται μια πέτρινη εξέδρα, που ατενίζει την καταπληκτικότερη θέα του κόσμου.
Μπροστά σου ανοίγεται μια ολόχρυση παραλία με καταγάλανα, γαλήνια νερά. Χαμογελάς γεμάτος ευχαρίστηση, για όλα όσα ήρθε η ώρα να απολαύσεις, φοράς το μαγιό σου και βουτάς, χωρίς να νοιάζεσαι στιγμή για τα ψηλότερα βουνά που εντοπίζεις στον ορίζοντα.
Η μάχη αυτή, εξάλλου, είναι για μια άλλη εποχή κι εσύ έμαθες πως να την κερδίζεις με ευκολία.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που έδωσαν Πανελλήνιες από το «Κέντρο Ιδιαίτερων Μαθημάτων Επιλογή». Να ξέρετε πως με τον αγώνα σας κερδίσατε πολλά περισσότερα από την είσοδό σας σε μία σχολή.
Οικοδομήσατε Χαρακτήρα, το δυσκολότερο επίτευγμα του κόσμου.
Επιμέλεια: Κανέλας Χρήστος.