Έχω ένα ντουλαπάκι γεμάτο Cd στο αυτοκίνητο, αλλά η Cd-ιέρα (μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου, φιλόλογος άνθρωπος) τα έχει παίξει εδώ και χρόνια. Παρόλα αυτά δεν το επισκευάζω (τσιγγουνιά; αίσθηση περιπέτειας;) μπας και ξαναζήσω και αλλού τη μαγική εμπειρία που έχω κάθε καλοκαίρι στη Ζάκρο, στο νομό Λασιθίου, της ανατολικής Κρήτης.

Κάτι το ορεινό τοπίο, κάτι το απομακρυσμένο του οικισμού, ο μόνος σταθμός που συνήθως παίζει στο ραδιόφωνο είναι το εξαιρετικό Ζάκρος Fm, δημιουργημένο απ’ το μεράκι των ανθρώπων της τοπικής κοινότητας.
Φεύγω απ’ το Μαϊστρος appartment και, καθώς παίρνω το φιδογυριστό δρόμο προς τη γραφική παραλία της κάτω Ζάκρου, ακούω, ανάλογα με την ημέρα και την ώρα, να εναλλάσσονται ξένα και ελληνικά κομμάτια, από ροκιές και μπαλάντες, μέχρι έντεχνα και ελαφρολαΪκά που μου κρατάνε συντροφιά ως και το ύψος της εξαιρετικής Κόχης.

Καθώς το ορεινό κομμάτι του δρόμου τελειώνει, μια νευρικότητα πιάνει τα παιδιά στο πίσω κάθισμα, όσο πλησιάζει η στροφή προς την ταβέρνα Αμπέλες. Εκεί, μόλις το πέλαγος ξεπροβάλλει σ’ αυτό το ανατολικό φινιστρίνι προς τη θάλασσα και καθώς το όχημα ξεκινά τη περιδίνησή του στις στροφές πάνω απ’ το απέραντο γαλάζιο, το ραδιόφωνό μου περνά σε μια νέα, μαγική διάσταση.

Όταν περνά κανείς πρώτη φορά απ’ το σημείο αυτό, ίσως παραξενευτεί απ’ την ξαφνική σιγή που πέφτει στην πρώτη στροφή στα ραδιοκύματα, καθώς όλα δείχνουν στιγμιαία να νεκρώνουν, όμως σχεδόν αμέσως επανέρχονται προσαρμοσμένα σε μια νέα πραγματικότητα.

Κι όπως το μυαλό χάνεται στο απέραντο γαλάζιο, έτσι και η κεραία μου ανοίγεται σε κάθε ραδιοσταθμό της Ανατολικής Μεσογείου που στέλνει, ανάλογα με τα τερτίπια του ανέμου, στον δέκτη μου τους ήχους και τις παραδόσεις, τους καημούς και τα γλέντια όλων των γειτονικών λαών της ανατολικής Μεσογείου. Έτσι, ταξιδεύω ηχητικά άλλοτε στην Αίγυπτο, άλλοτε πιάνω Ισραήλ ή Ιορδανία, συχνά επισκέπτομαι την Τουρκία ενώ, τώρα τελευταία, δέχομαι επισκέψεις και από ρωσικά τραγούδια, ίσως από κάποιο ναύσταθμο στη Συρία.

Τόσα χρόνια ανεβοκατέβασμα στον ίδιο δρόμο έχω αρχίσει να έχω τις προτιμήσεις μου και αυτό με έκανε να ψάξω για να μάθω περισσότερα για τις μουσικές των γειτόνων μας. Συγκεκριμένα:

Αιγυπτιακή μουσική: O NileFm συνήθως μεταδίδει δυτική μουσική, αλλά πιάνω και άλλους σταθμούς που παίζουν πιο παραδοσιακά κομμάτια. Περιττό να σας πως πως έχω ερωτευθεί τον βαρύ, επιβλητικό τόνο της μουσικής τους, που μοιάζει στο μυαλό μου με απόηχο της αυτοκρατορικής τους Ιστορίας. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο έμαθα περισσότερα για τη μυθική τους καλλιτέχνιδα την Ουμ Καλσούμ, που όταν τραγουδούσε σταματούσαν για να την απολαύσουν ακόμη και τα υπουργικά συμβούλια της χώρας. Το αποκορύφωμα της καριέρας της ήταν το 1967, όταν τραγούδησε για 4 συνεχόμενες ώρες το “Al Atlal” στο Ολυμπία του Παρισιού με το κοινό να παραληρεί, ακούστε το “Enta Omri” για να καταλάβετε.

Μουσική του Ισραήλ: Το παραδέχομαι, στην αρχή με ξένισαν οι έντονοι λαρυγγικοί ήχοι της γλώσσας τους, αυτά τα “γ” και τα “κχ” που δεν ταιριάζουν εύκολα στο ελληνικό αυτί μου. Όμως αυτό που μου κίνησε την περιέργεια ήταν η αγάπη τους για το μπουζούκι που το ακούς παντού, από διαφημίσεις μέχρι και τραγούδια. Εκεί που έμεινα ξερός ήταν όταν άκουσα την Ισραηλιτική εκδοχή του “Γιέ μου” του Κόκοτα (στο 2ο μισό του βίντεο) και γελούσα μόνος μου για κανένα δεκάλεπτο με τα πιτσιρίκα να με κοιτούν αποσβολωμένα. Ψάχνοντάς το λίγο έμαθα για την τεράστια επιτυχία που είχαν τα ελληνικά τραγούδια τη δεκαετία του 1960 στο Ισραήλ, λόγω ενός τραγουδιστή απ’ τη Θεσσαλονίκη, του Ari Sun, και άλλων που έκαναν την ελληνική μουσική πολύ αγαπητή στη Μέση Ανατολή. Μαθαίνω, μάλιστα πως στα ταξί στο Ισραήλ παίζουν ελληνική μουσική και πως ο Βέρτης, η Πάολα και άλλοι γεμίζουν στάδια, όταν επισκέπτονται τη χώρα.

Ιορδανική Μουσική: Χαρούμενα, τσιφτετελάτα και ξεσηκωτικά τραγούδια με συχνές εναλλαγές μεταξύ Τραγουδιστή και συνοδευτικού Χορού. Πολλά ελληνικά Hits πάρθηκαν από εκεί (δες Καίτη Γαρμπή: Περασμένα Ξεχασμένα ή Λευτέρης Πανταζής: Έβδομο Ουρανό και θα καταλάβεις) και δεν βλέπω τη μόδα να υποχωρεί στο μέλλον. Το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου χοροπηδά, όταν βάζω Ιορδανική μουσική.

Τουρκική Μουσική:  Τα παιδιά θέλουν να ακούνε τη γλώσσα λόγω των έντονων “Λ” και των καταλήξεων σε “Niz-Niz” που τους αρέσει να επαναλαμβάνουν. Στο TRT ακούω πολλά σύγχρονα τουρκικά τραγούδια μα δεν μου λένε τίποτα ιδιαίτερο. Βέβαια, όλα αλλάζουν όταν ακούω κανονάκι ή ωραίους αμανέδες, μουσικά θέματα που μας συνδέουν με το κοινό μας παρελθόν. Από τους Τούρκους μουσικούς ξεχωρίζω τον Aytaç Doğan στο Kanun Resitali 1.

Ρωσικά τραγούδια: Ακούγονται σπανιότατα, αλλά όταν τα πιάνω ξεχωρίζουν απ’ την ιδιαίτερη, βαριά γλώσσα, παρόλο που η μουσική κινείται στα γνωστά δυτικά πρότυπα.

Όλη αυτή η μουσική εκπαίδευση απ’ τη σύντομη αλλά επαναλαμβανόμενη αυτή διαδρομή με κάνει να θέλω να ανοίξω στα γεράματα ένα μικρό μπαράκι στην Κάτω Ζάκρο με Ethnik μουσικές, που να ταιριάζουν στις αναφορές του ιδιαίτερου ηχοδρομίου που καταλήξει στο γραφικό λιμανάκι του σταθερού μου καλοκαιρινού προορισμού.

 

 

Pin It on Pinterest

Share This