Καλύτερα ναρκομανής….
Άσκηση Δημιουργικής Γραφής, no 1: Γράψτε για ένα γεγονός που συνέβη στην παιδική σας ηλικία και πιστεύετε ότι μέχρι σήμερα σας ενοχλεί η θύμησή του (800 περίπου λέξεις)
«Μεγαλώνουμε τα παιδιά των άλλων». Αυτό σκέφτομαι βλέποντας τα παιδιά μου στην εφηβεία κι αυτό πρέπει να σκέφτονταν και ο πατέρας μου για μένα, όταν με μεγάλωνε.
Παιδί του χωριού ο Βασίλης, χειρωνάκτης, τσαμπουκάς, ανοιχτός κι έξω καρδιά με όλους.
Παιδί της πόλης εγώ, βιβλιοφάγος, ήρεμος, με παρέες εκλεκτικές, αστός…. και πάνω απ’ όλα αντιδραστικός.
-«Έλα να δούμε Ολυμπιακό» μου έλεγε. «Οι αντίπαλοι παίζουν καλύτερα…» του απαντούσα… «εγώ θα γίνω Άρης».
Πεισματάρη και στραβό κεφάλι με αποκαλούσε και γι’ αυτό φοβόταν τώρα, σ’ αυτό το εγχείρημα που είχε στο μυαλό του.
«Άκου εδώ, Χρηστάκη…», τότε πρέπει να ήμουν 10 με 11 χρονών. Έσκυψε κοντά μου, μ’ έπιασε, με κοίταξε στα μάτια.
«θέλω κάτι σημαντικό να σου πω…» μου είπε διστακτικά. «Άκου να δεις, ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου να θυμάσαι αυτό: Καλύτερα ναρκομανής παρά πούστης!»
Μάλλον θα είχε φοβηθεί, γιατί όλο διάβαζα βιβλία και ποτέ δεν προκαλούσα καυγάδες στη γειτονιά, σαν τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες.
-«Τί είναι ναρκομανής;» τον ρώτησα. Το άλλο το ήξερα απ’ τα βρισίδια των παιδιών στη γειτονιά.
-«Είναι ο άνθρωπος που παίρνει ουσίες, για να νιώθει καλύτερα» απάντησε.
Πάλι δεν το κατάλαβα, όμως, απ’ τη στιγμή που τα παιδιά δεν έβριζαν κανέναν στο δρόμο «ναρκομανή», σκέφτηκα θα ήταν σίγουρα προτιμότερο απ’ το «πούστης».
«Εντάξει» του είπα, «θα το θυμάμαι» και όντως το έκανα.
Μεγάλωσα και η σκηνή επαναλήφθηκε κι άλλες φορές: «Καλύτερα ναρκομανής…».
Αυτή τη φορά, όμως, καταλάβαινα περισσότερα, αρκετά για να απορήσω με αυτά που έβλεπα να συμβαίνουν γύρω μου. Βλέπετε, μπορεί να έβλεπα πότε πότε εθισμένους ανθρώπους να κυκλοφορούν ή να αράζουν στο παρκάκι της γειτονιάς μου, όμως ποτέ μου δεν είχα δει ομοφυλόφιλο.
«Πρέπει να είναι σαν εκείνα τα εξωτικά ζώα που ζουν στην Αυστραλία…» σκεφτόμουν, «κάτι σαν τα Κοάλα, γιατί εμείς εδώ στα Τρίκαλα δεν έχουμε κανέναν».
Και «σίγουρα» δεν είχαμε…
Γιατί σε μια κοινωνία που σε έδερναν στο δρόμο, αν είχες «λάθος» κούρεμα, πού να ξεμυτίσουν οι κάθε είδους εναλλακτικοί…
Mainstream και πάλι Mainstream, λοιπόν, κι όλοι οι γνωστοί μου περπατούσαν σαν βαρύμαγκες πριν τη μονομαχία σε γουέστερν, μην τους κολλήσουν το παρατσούκλι και τους βγει το άσχημο όνομα στην πιάτσα.
«Βρε, λες να είμαι ομοφυλόφιλος;» αναρωτιόμουνα συχνά κι εγώ κι ανησυχούσα όσο δεν έβρισκα κοπέλα που να τραβά το ενδιαφέρον μου.
Κι όχι, τελικά δεν ήμουν, αλλά έπρεπε να περάσω στο πανεπιστήμιο για να γνωρίσω εκείνη την εξωτική συνομοταξία των σπάνιων όντων. Ήταν ένας καθηγητής μου, νέος, συναρπαστικός, με φρέσκια ματιά στην επιστήμη και όρεξη για δουλειά. Κι όσο για την συμπεριφορά του; Αξιοπρεπής, μετρημένος, κύριος με Κ κεφαλαίο.
«Βρε, κοίτα να δεις τι φοβόμουν τόσα χρόνια!» σκεφτόμουνα όσο τα πράγματα γύρω μου άλλαζαν.
Κι όντως άλλαζαν.
Ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση, σιγά σιγά κατέφτασε και το ίντερνετ και τα μυαλά άρχιζαν να ξαραχνιάζουν, οι αγκυλώσεις να μαλακώνουν, οι απόψεις να μεταστρέφονται.
Και κάποιοι «βαρύμαγκες» γνωστοί μου, άρχισαν να φοράνε τα ροζ φουλάρια, να κυκλοφορούν στο δρόμο ανοιχτά, να εκφράζονται χωρίς φόβο.
Κι ο καιρός περνούσε…
-»Ακου να δεις, Βάσω» έπιασα κάποτε τον πατέρα μου να λέει στη μάνα μου, σε μια απ’ τις επισκέψεις μου στο σπίτι. «Ο γιος ενός γνωστού μου του ανοίχτηκε πως είναι «gay» κι αυτός το πήρε βαριά και τον πέταξε έξω απ’ το σπίτι».
-«Κι εσύ δεν του είπες τίποτα;» τον ρώτησε εκείνη.
-«Ε, τί να κάνω; Έπιασα και του μίλησα. Του είπα πως πέρασαν οι παλιοί καιροί και πως το ν’ αγαπάς αυτόν που θες δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι να πετάς το παιδί σου έξω απ’ το σπίτι».
-«Μπράβο, ρε Κανέλα!» του είπα ενθουσιασμένος, χτυπώντας του την πλάτη, «Σε παραδέχομαι!»
-«Ε, ναι» μου απάντησε εκείνος όλο περηφάνεια, «τουλάχιστον, δεν είναι ναρκομανής…»
Όπως καταλάβατε, κάποια πράγματα δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ποτέ.