Είναι αρχές Ιουλίου. Οι παγετώνες λιώνουν πιο γρήγορα από την υπομονή μου, τα τζιτζίκια τραγουδούν και οι ιστορίες που ποστάρουν οι φίλοι μου στο Instagram, γεμάτες ηλιοβασιλέματα, θάλασσες και χαλάρωση σε νυχτερινές θέες μέχρι τα ξημερώματα μου χαμογελούν στο φακό. Και εγώ; Κάθομαι σε ένα θρανίο, παρέα με ένα air condition και τις ίδιες γνωστές φιγούρες σε καθημερινή βάση, προσπαθώντας να λύσω τη δεύτερη άσκηση συντακτικών στα αρχαία, την οποία ορκίζομαι ότι με απειλεί.
Καλώς ήλθατε λοιπόν στο θερινό μου πρόβλημα: κάνω μαθήματα για τις Πανελλήνιες… και το καλοκαίρι περνά κυριολεκτικά από μπροστά μου. Η κατάσταση είναι περίπλοκη. Κανονικά το καλοκαίρι είναι εποχή χαλάρωσης, ξεκούρασης, ξεγνοιασιάς, αμέτρητα μπάνια σε παραλίες και βαθυστόχαστες συζητήσεις με φίλους μέχρι την ανατολή του Ηλίου, όπου τότε θα καταλήγαμε να κοιμόμαστε για να αναπληρώσουμε τις ώρες της προηγούμενης βραδιάς. Όμως το δικό μου καλοκαίρι αποφάσισε φέτος να μετατραπεί σε ένα είδος reality επιβίωσης με τίτλο «Πανελλήνιες : Η εξέταση του Τρόμου». Ξυπνάω, διαβάζω, πάω φροντιστήριο, ξαναδιαβάζω, αμέτρητες κουραστικές προπονήσεις κάτω από το μαξιλάρι μήπως και γίνει (λέμε τώρα) με θαύμα η ώσμωση της γνώσης».
Το περίεργο είναι ότι πλέον βλέπω τα μαθήματα ακόμα και στον ύπνο μου. Κυριολεκτικά! Προχθές είδα όνειρο πως έκανα μπάνια στη θάλασσα και τα κύματα ήταν… παράγραφοι έκθεσης. Κάθε φορά που με χτυπούσε και από ένα, έπρεπε να αναλύσω τη θεματική του πρόταση. Σε άλλο όνειρο είδα πραγματικά τον εαυτό μου να συνομιλεί με τον Αριστοτέλη, στα αρχαία μάλιστα, και εκείνος να επιδιώκει να μου διδάξει όλο το «περί φιλοσοφικής» στην Αρχαία Ελλάδα. Το μυαλό μου έχει αρχίσει να κάνει πραγματικά παράξενες συνδέσεις. Και αναγνωρίζω πως ακόμη είναι η αρχή και στην πραγματικότητα… δεν έχω δει τίποτα ακόμη. Το καλοκαίρι αυτό δεν είναι παρά μόνο το τρέιλερ για την μετέπειτα φετινή σχολική χρονιά μου.
Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και εκείνη η μικρή φωνή μέσα μου που αναρωτιέται : « Μήπως τελικά αξίζει?». Και ναι, όσο περίεργο και κουλό και αν φαίνεται, αρχίζω να πιστεύω πως ναι. Γιατί μέσα από αυτή τη «παράλογη» ρουτίνα, νιώθω ότι χτίζεται κάτι σημαντικό. Όχι μόνο η γνώση, αλλά και η επιμονή. Μαθαίνω να είμαι περισσότερο οργανωτική, ακριβής, συντονισμένη, να έχω πείσμα και πειθαρχία και πάνω απ’ όλα στόχους και όνειρα που επιβάλλεται να εκπληρώσω, ούτως ώστε να νιώσω περήφανη επιτέλους για κάτι.
Το καλοκαίρι μου φέτος ίσως αρνήθηκε να είναι «καλοκαίρι», μα εγώ αποφάσισα να το μετατρέψω σε κάτι άλλο: σε ένα θεμέλιο. Και όταν του χρόνου τέτοια εποχή κρατάω το εισιτήριο για την σχολή, που ονειρεύομαι, και πάντα ονειρευόμουν από μικρό παιδί, τότε θα ξέρω πως ίσως άξιζαν όλες αυτές οι θυσίες στο νερό της θάλασσας που δεν κατάφερα να βουτήξω, αλλά στα βαθιά νερά του κόπου και της προσπάθειας. Μέχρι τότε, ας πάω να λύσω την Τρίτη άσκηση, που ακόμα με κοιτάζει περίεργα παραδόξως….