Αγαπημένοι μας μαθητές,
Το Φροντιστήριο της καρδιάς σας (μεταξύ μας, ο Κανέλας) σας προκαλεί να ξεδιπλώσετε το ταλέντο σας, γράφοντας ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (μυστηρίου, δράσης, αστείες κ.λπ.) έως 300 λέξεις και αποστέλλοντάς τες στο email του φροντιστηρίου ([email protected] ) ή στη σελίδα μας στο Facebook ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΝΤΡΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ έως και 20 Δεκεμβρίου 2018!!!
Έπειτα από κλήρωση που θα γίνει, οι τυχεροί θα κερδίσουν ΔΩΡΑΚΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ, όπως τη συμμετοχή τους σε μια περιπετειώδη εξιχνίαση μυστηρίου στο ESCAPE ROOM.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΑΣ!
Χριστουγεννιάτικη υιοθεσία, από την Αθηνά Τσικριτσάκη
Η Ερατώ,ανήκε πάντα στην κατηγορία των ανθρώπων που απεχθάνονται τις γιορτές, καθώς θεωρούν ότι καθιερώθηκαν από τις επιχειρήσεις με μοναδικο σκοπό το συνεχές κέρδος τους. Έτσι και φέτος τα Χριστούγεννα, αποφασισμένη πως δεν θα σπαταλούσε ούτε ένα ευρώ στα μαγαζιά για δώρα και άλλες τέτοιες《εμπορικές》παραδόσεις, ταξίδευε για να περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων μαζί με την οικογένεια της.
Φτάνοντας, λοιπόν, στο πατρικό της και βρίσκοντας τους γονείς και τα αδέρφια της μαζεμένα γύρω από το αναμμένο τζάκι, ένιωσε την ανάγκη να τους εκμυστηρευτεί το χαρμόσυνο αυτό συμβάν που είχε σημαδέψει την ζωή της για τους τρεις τελευταίους μήνες, δικαιολογώντας ταυτόχρονα την παρουσία του μαγευτικού αυτού πλάσματος που στεκόταν τώρα δίπλα της διστακτικό και τρομοκρατημένο.
Αφού τους υποδέχτηκαν και τους δυο με χαρές και κατάπληξη, έκατσαν ξανά γύρω από το τζάκι, κρεμασμένοι από τα χείλη της Ερατώς και κοιτάζοντας πότε την Ερατώ και πότε το γλυκύτατο αυτό πλάσμα που άκουγε στο όνομα”Γιαννάκης”. Η Ερατώ άρχισε να τους αφηγείται την πρώτη της τυχαία συνάντηση με τον Γιαννάκη σε ένα πάρκο, (καθώς το αγοράκι το είχε σκάσει από το ορφανοτροφείο) και τις επόμενες επισκέψεις της στο ορφανοτροφείο πλέον, όπου και η φιλία τους εξελίχθηκε και ο Γιαννάκης της ζήτησε να τον πάρει σπίτι της…
Έτσι και έγινε και η Ερατώ πήρε την μεγάλη απόφαση να τον υιοθετήσει, αφού τον είχε λατρέψει από την πρώτη στιγμή. Δεν το είχε, ωστόσο, ανακοινώσει στους δικούς της μιας και ήθελε να τους κάνει έκπληξη, πράγμα που κατάφερε με μεγάλη επιτυχία, καθώς όλοι την κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια…
Στην τελευταία της φράση έτρεξαν όλοι να σφιχταγγαλιάσουν το αγόρι, το οποίο τους υποδέχτηκε με χαρά στα μικροσκοπικά του χεράκια…Εκείνη η νύχτα, καθώς και οι επόμενες χριστουγεννιάτικες νύχτες κύλησαν υπέροχα σε μια πολύ 《φρέσκια》και γιορτινή ατμόσφαιρα, και έγιναν αιτία η Ερατώ να αγαπήσει για πρώτη φορά τόσο πολύ την γιορτή των Χριστουγέννων…
Τελικά υπάρχει Άγιος Βασίλης!!! Συγγραφέας: Βαγγέλης Παχιαδάκης, β΄ γυμνασίου.
Μια φορά και έναν καιρό, στο Happy Hamlet, ζούσε μια οικογένεια με δύο παιδιά τον Raul και την Christine. Την μέρα των Χριστουγέννων ξεκίνησαν να αναρωτιούνται αν τελικά υπάρχει Άγιος Βασίλης. Επειδή κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, εμφανιζόταν δια μαγείας τα δώρα που είχαν ζητήσει κάτω από το ψηλό τους δέντρο.
Κανείς δεν τους έδινε απάντηση, έτσι ξεκίνησαν να ψάχνουν μόνοι τους. Ο Raul, σκέφτηκε το σχέδιο δράσης, και η Christine φυσικά συμφώνησε. Το σχέδιο είχε ως εξής: να ψάξουν σε όλη την πόλη και να βρουν σημάδια που τους μαρτυρούν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ξύπνησαν στις έξι το πρωί και ξεκίνησαν για το εμπορικό κέντρο της πόλης τους. Μόλις έφτασαν είδαν κάτι μεγάλες κούτες στολισμένες κάτω από το τεράστιο και επιβλητικό χριστουγεννιάτικο δέντρο του εμπορικού και κρύφτηκαν μέσα. Για καλή τους τύχη το δέντρο ήταν στολισμένο απέναντι από το κατάστημα Μουστάκας ( το παραμύθι περιέχει τοποθέτηση προϊόντος).
Άρα το σχέδιο τους ξεκίνησε να μπαίνει σε εφαρμογή .Η κρυψώνα τους ήταν τέλεια και το μόνο που τους έμενε ήταν να παρακολουθούν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από το κατάστημα. Ύστερα από αρκετή ώρα παρακολούθησης, η Christine είδε τον πατέρα της να μπαίνει στο μεγάλο κατάστημα. Μετά από μισή ώρα βγήκε κρατώντας δύο συσκευασμένα δώρα και μία στολή Αϊ Βασίλη. Η Christine είπε: << Δεν υπάρχει τελικά, τόσα χρόνια μας κοροϊδεύουν >>. Ο Raul προσπαθούσε να την καθησυχάσει απάντησε: << Σταμάτα να το λες αυτό, υπάρχει και θα σου το αποδείξω>>. Έφυγαν και πήγαν στο σπίτι τους.
Το βράδυ βγήκαν για φαγητό, όλη η οικογένεια. Όταν επέστρεψαν, όπως κάθε, άφησαν έξω από την πόρτα λίγο φαγητό για τον πεινασμένο Αϊ Βασίλη και πήγαν για ύπνο. Δεν κατάφεραν να τελειοποιήσουν το σχέδιό τους επειδή ήταν πολύ κουρασμένοι. Το πρωί κάτω από το δέντρο υπήρχαν τέσσερα δώρα, αλλά αυτοί είδαν τον μπαμπά τους με δύο δώρα στα χέρια. Αυτό τους έβαλε σε υποψίες. Τελικά, υπάρχει ή δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;
Μια νιφάδα χιονιού κόλλησε στο περβάζι του μισάνοιχτου παραθύρου
Είναι Δεκέμβρης και το κρύο αρχίζει να γίνεται τσουχτερό, αλλά λατρεύω να νιώθω την ελαφριά ανατριχίλα στο δέρμα μου, καθώς κρατώ την κούπα με το καυτό κακάο. Η μυρωδιά από τα τζάκια που καίνε στη γειτονιά πλημμυρίζει το δωμάτιο και φέρνει την εικόνα της παραμονής των Χριστουγέννων στο μυαλό μου: οικογένεια γύρω από το τζάκι, παραφορτωμένο δέντρο που λάμπει από περηφάνια, ζεστά ροφήματα, ίσως και καμία χριστουγεννιάτικη ταινία να παίζει στο κάδρο.
Γιατί οι άνθρωποι συνδέουν μυρωδιές και γεύσεις με ανθρώπους και γεγονότα; Γιατί σχεδόν γεύομαι το φρεσκομελομένο μελομακάρονο της μαμάς, να λιώνει στο στόμα μου; Ίσως αυτή είναι η μαγεία τελικά. Αύριο ξημερώνει προπαραμονή Χριστουγέννων, και όλοι είναι τρελαμένοι. Εγώ ήδη έχω αγοράσει δώρα για τους αγαπημένους μου. Πρέπει να τα τυλίξω!… Ένα πανέμορφο χρυσαφένιο περιτύλιγμα με μικρά κόκκινα ταρανδάκια θα είναι τέλειο. Αρχίζω να το μετράω και να το κόβω προσεχτικά. Τυλίγω περίτεχνα τα δώρα και τα στολίζω με παιχνιδιάρικες κορδελίτσες. Ο μικρός μου αδερφός θα ξετρελαθεί, ήδη βλέπω το φωτεινό του πρόσωπο την ώρα που θα ανακαλύψει τα δώρα κάτω από το δέντρο και θα ξυπνήσει όλη την οικογένεια μέσα στα ξημερώματα για να πει “ΉΡΘΕ Ο ΆΓΙΟΣ ΒΑΣΊΛΗΣ” .
Χαρά για μένα είναι τα ρόδινα μαγουλακια που στολίζουν το λαμπερό χαμόγελο και τα γελαστά ματάκια του αδερφού μου, εκείνη τη στιγμή. Είναι η ιδέα του Αγίου Βασίλη που διακοσμεί το πνεύμα των Χριστουγέννων, ότι όλοι μας κρύβουμε έναν Άγιο Βασίλη μέσα μας. Τύλιξα και το τελευταίο δώρο. Νιώθω ενθουσιασμένη. Τρέχω αμέσως έξω από το δωμάτιο, με φόρα κάτω τις σκάλες για να ανακαλύψω τη μητέρα μου να φουρνίζει μπισκοτάκια διαφόρων σχημάτων: Έλατα, τάρανδους, αστέρια…
Αναρωτιέμαι, τι θα συμβεί όταν ο αδερφός μου πάψει να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη. Τι συμβαίνει με τα παιδιά που τον περιμένουν κάθε χρόνο; Με αυτά που δεν τον περιμένουν; Έχει κάποια αξία τελικά το δώρο του; Αμέσως θυμήθηκα το ανοιχτό παράθυρο στο δωμάτιο μου ,και σύρθηκα ως τις σκάλες… Παρατηρώ κάτι περίεργο, κάτι ακούω. Ένας πολύ ανεπαίσθητος ψίθυρος ακούγεται από πάνω. Σβέλτα φτάνω μπροστά στην πόρτα του δωματίου μου και την ανοίγω βιαστικά.
Όμως το παράθυρο ήταν κλειστό! Προσπαθώ να αφουγκραστώ, και έπειτα επεξεργάζομαι τριγύρω μου. Στο πάτωμα υπάρχουν υπολείμματα χρυσόσκονης! Λεπτή λεπτή και πολύ γυαλιστερή χρυσόσκονη. Στον αέρα ανέμιζαν ακόμα χρυσά σποράκια, λες και κάποιος ήρθε για να πασπαλίσει βιαστικά το δωμάτιο με το χριστουγεννιάτικο πνεύμα ,κι ύστερα έφυγε. Παραδόξως υπάρχει και κάτι ακόμα εδώ. Σε ένα κομμάτι σκισμένο περιτύλιγμα, από αυτό που τύλιγα τα δώρα και που κόβοντας και μετρώντας το σκορπούσα κομματάκια τριγύρω, είναι γραμμένο κάτι: “Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΧΤΑΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΕ ΒΡΕΙ. Η ΜΑΓΕΙΑ ΣΟΥ ΣΚΟΡΠΙΣΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ . ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΔΩΡΟ.” Τίποτα δεν έβγαζε νόημα στην αρχή, αλλά ύστερα η ουσία του πράγματος γέμισε κάθε σπιθαμή του μυαλού μου.
Αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων! Είμαι εγώ, εσύ και κάθε ένας που ζει αντλώντας τη ζωή του, από τα χαμόγελα που σκορπάει στους γύρω του. Αυτή είναι η αξία του χριστουγεννιάτικου δώρου. Όχι να είναι πανάκριβο και φαντασμαγορικό, αλλά να έχει ψυχή! Μια ψυχή που θα χει την αύρα σού.
Ο Άγιος Βασίλης υπήρχε, δεν πέθανε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, όσο υπάρχουν παιδιά να το πιστεύουν και άνθρωποι να υπηρετούν το έργο του. Απλά κάθισε υπομονετικά μέχρι τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, την ώρα που πιάνει δουλειά ο Άγιος Βασίλης, και αν το πιστέψεις πραγματικά, θα ακούσεις τον ήχο από τα κουδουνάκια των ταράνδων και θα δεις την ανάλαφρη χρυσόσκονη.
Αρκεί να το πιστέψεις!
Χριστουγεννιάτικες Ευχές, από τον Δημήτρη Καλαϊτζή
Παραμονή Χριστουγέννων.
Ακόμα δεν έχεις χωνέψει το γεγονός ότι την επομένη μέρα δεν γραφείς διαγώνισμα. Άκυρο, τελικά μπορεί και να γράφεις. Αλλά έστω, δεν είσαι αναγκασμένος να σηκώνεσαι από το κρεβάτι στις 7 για να πας να μορφωθείς και να διευρύνεις τους πνευματικούς σου ορίζοντες, λύνοντας κρυφά ασκήσεις φυσικής κάτω από το θρανίο ενώ η φιλόλογος μονολογεί για σαράντα πέντε λεπτά περί Τρικούπη. Άκυρο και αυτό, καθώς ξυπνάς στις εφτά ξανά από το κουδούνι, για να αντικρίσεις μια παρέα παιδιών με τριγωνάκια στα χέρια, έτοιμα να σε ξυπνήσουν εντελώς αλλά και να τα πληρώσεις για αυτό. Δαιμόνιοι επιχειρηματίες, πιθανοί απόγονοι του Elon Musk .
Μετά από το πρωινό ξύπνημα, πηγαίνετε οικογενειακώς στην γιαγιά σου. Οι γιαγιάδες είναι τα πιο περίεργα πλάσματα του θεού. Μπορεί να μην έχουν συνήθως μεγάλα αποθέματα ενεργείας, αλλά αν διανοηθούν ότι πείνας θα σηκωθούν και θα ετοιμάσουν σε χρόνο ολυμπιονίκη στίβου ένα ολόκληρο οικογενειακό δείπνο για να «τσιμπήσεις κάτι», όπως λένε. Και αφού καταφέρεις και επιβιώσεις από αυτό, ανησυχούν κιόλας μήπως πείνας.
Για να μην τα πολυλογώ, για αυτόν τον λόγο μαζεύτηκε όλη η οικογένεια, για χριστουγεννιάτικο family dinner. Θείοι, θείες, ξαδέλφια, συγγενείς που δεν ήξερες ότι είχες. Η μαγεία κάθε ελληνικής οικογενείας, σε κάθε σπίτι. 40 άτομα μαζεμένα σε ένα τραπέζι που χωράει δέκα και ένα για τα παιδιά που χωράει 5. Και ως γνήσια ελληνική οικογένεια, την περισσότερη ώρα βλέπεις γυναίκες να πηγαινοέρχονται σαν τις τρελές στην κουζίνα και να επιστρέφουν με πιάτα τα οποία ο Άκης θα ευχόταν να γνώριζε. Φυσικά, όλο αυτό κορυφώνεται την στιγμή των φωτογραφιών, όπου η μητέρα σου είναι τόσο προχωρημένη, που γνωρίζει την τέχνη του «σελφινγκ» όπως την ονομάζει πιο καλά από σένα. Αξιολάτρευτο.
Και το τραπέζι τελειώνει, οι άνθρωποι πηγαίνουν για ύπνο και ο καθένας ταξιδεύει σε έναν δικό του κόσμο. Φαντασιώνεται κάτι διαφορετικό. Άλλοι φαντασιώνονται κάτι, άλλοι κάποιον.
Τι να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη;
Μικρός ζητούσα να είναι καλά η οικογένεια μου και να έχουμε παγκόσμια ειρήνη. Λίγο μετά κατάλαβα ότι με είχαν πιάσει κορόιδο και ζητούσα παιχνίδια σαν νορμάλ παιδί. Tώρα όμως τι μπορεί να χρειάζομαι;
Δεν ξέρω τι χρειάζομαι, ωστόσο ξέρω τι θέλω. Φέτος θέλω κάποια, που θα μου απορροφήσει όλον τον ελεύθερο χρόνο (ότι έχει απομείνει δηλαδή), όλη την προσοχή και όλο μου το εγώ , κάποια εθισμένη σε μένα· έναν αμοιβαίο εθισμό.
Εσείς τι θα ζητούσατε από τον Άη Βασίλη, αν λαμβάνατε υπόψιν τι πραγματικά θέλετε;